بعد از یکسال

امروز صبح وسط خوابم یه ایمیلی رو دیدم که چندان دلچسب نبود اما میشه بهش خیلی مثبت نگاه کرد. اونقدری هم ذهنم رو مشغول کرد که دو ساعت بعدی خوابم ناخودآگاه به اون فکر میکردم. پیامد اون ایمیل این بود که امروز کاری انجام ندادم که خودم از خودم احساس رضایت بکنم. اما خیلی به خودم سخت نمیگیرم، مشکلی نیست

امروز عصر با یکی از دوستان آمریکام به اسم مریم حرف زدم؛ البته برای دیدن خانواده اش دو ماهی اومده ایران. مدت کوتاهی اونجا با هم آشنا شدیم اما خیلی زود با هم صمیمی شدیم و حرف هم رو می فهمیم. از حرف زدن باهاش حس خوبی پیدا کردم.

شب هم بالاخره از اون دوستم قدیمیم خبری شد و روی وایبر پیغام داد. همون دوستی که وقتی آمریکا بودم در موردش نوشتم و شاکی بودم از اینکه چرا حتی یه خبر هم نگرفت. اولش برای جواب دادن بهش مردد بودم اما در نهایت بهش جواب دادم. تعجب کرد که 5 ماه هست که برگشتم و خبری ندادم. اما من هم حرفی در مورد گله و شکایتم ازش نزدم. میگفت با هم قرار بزاریم و بریم بیرون. بهش نه جواب مثبت دادم و نه منفی. یعنی ترجیح دادم با خودم فکر کنم و کنار بیام.

این روزها حالم یه مقدار گرفته است و فکر کردن به پارسال و این روزها اذیتم میکنه (پارسال 20 جولای بود که من رفتم آمریکا)؛ ترجیح میدم که اصلا بهش فکر نکنم، همونطور که همه عکس هام رو بایگانی کردم.

عکس کاور فی.سب.وک.م همون عکسی است که روز اول، یکی از بچه هایی که تو کلاس های تابستونی شرکت کرده بود، از من کنار دریاچه گرفت. عکس پروفایلم هم مربوط به دانشگاه است، روبروی ساختمون HUB. دلم نمیاد هیچکدوم رو عوض کنم و دوست دارم همینطور بی تغییر بمونن.

بگذریم....

در مورد قرار گذاشتن با دوستم، حس خوبی ندارم یعنی مشکلم اینه که خود دوستم و یکی دو نفر دیگه که در اونجا می بینمشون، همگی استرس دارن و من از منتقل شدن استرس و بر هم خوردن آرامش ذهنیم هراس دارم. همین چتی که با دوستم امشب کردیم، تمام حس خوبی رو که حرف زدن با مریم بهم منتقل کرد، از بین برد. 

امیدوارم که این روزها هم سریع تر بگذره