حساسیت

دو سه روزی هست که شروع کردم به قفسه تکونی اتاقم؛ یعنی بخاطر یک کتاب که باید از روی اون درس بدم و پیداش نمیکنم، مجبور شدم کل کتابخونه به همراه قفسه های داخل اتاقم و همچنین یکی از کمدهام رو که در اون جزوه هام رو میزارم، خونه تکونی اساسی بکنم. حاصل این کار دور ریختن کلی از جزوه های دوره لیسانس بود که یا مربوط به درس های تخصصی رشته ام نبودن یا اینکه اگر تخصصی بودن، مربوط به زمینه کاریم نبودن و مطمئنم که هیچوقت سراغ تدریس اون درسها نمیرم. خلاصه یه عالمه کتاب و جزوه رو از اتاقم انداختم بیرون تا راهی بازیافت بشن.

در این بین بدلیل وجود گرد و خاک  مابین این جزوه ها حساسیتم هم چنان عود کرده که دیگه اعصاب برام نذاشته. فعلا یه لوراتادین خوردم و همچنان منتظرم تا تاثیرش رو در بند اومدن آبریزش بینی و عطسه های پشت سر هم ببینم. (البته هنوز بعد از یکساعت هنوز خبری از تاثیر نیست).

در نهایت هم اون کتابم رو پیدا نکردم و کلی هم کفری شدم؛ از اونجایی که در نبود من، برادرم هم هر از گاهی سری به کتابخونه ام می زده و کتاب برمیداشته، واقعا مطمئن نیستم که سرنوشت اون کتاب چی شده. (کتابخونه اون رو هم گشتم اما اثری از کتاب نیست!)

بگذریم....

دو سه روزی هست که خانواده دخترداییم اومدن مشهد؛ پنجشنبه عصر رفتیم دیدنشون و جای شما خالی، دیروز هم به اتفاق اونها رفتیم باغ یکی از خاله هام در اطراف مشهد. هوا خوب بود و در کنار رودخونه اوقات خوبی رو سپری کردیم. من و خواهرم و دخترخاله ام هم حدود دو ساعتی رو تو رودخونه پیاده روی کردیم که حسابی بهمون چسبید. قبل از شروع سال تحصیلی و هفته های پرمشغله، تفریح خوبی بود.

در نهایت اینکه چند روزی هست که کارهای پژوهشیم به واسطه زیر و رو کردن اتاقم و گردش و مهمونی کلا متوقف هست و این در حالی است که حتی من شروع به آماده کردن طرح درس و اینجور چیزا هم نکردم.