لحظه شماری

همونطور که گفتم دخترداییم با خانواده اش یه هفته ای هست که اومده مشهد. در این مدت بساط مهمونی و اینجور حرفها برپاست.

من هم دقیقا از وقتی که عَموم اینا اومدن خونمون تا همین الان هنوز به زندگی عادیم برنگشتم و از برنامه هایی که داشتم خیلی خیلی عقب هستم.

این روزها هم از همین بی نظمی بوجود آمده واقعا عصبانیم. وضعیت من الان مثل فنری هست که از حالت فشردگی خارج شده و دیگه سر جاش برنمیگرده.

فردا ظهر هم در مکان اون دانشگاهی که درس گرفتم، اساتید رشته مون به دعوت مدیرگروه دور هم جمع میشن؛ نمیدونم موضوع بحث چی هست اما باید در اون شرکت کنم.

لازم به ذکر هست که یه مقدار از تنبلی های این روزهام مربوط به آماده شدن برای ترم جدید هست؛ انجام خریدهای جزئی، مرتب سازی جزوه ها و کتابخونه که در نهایت به مرتب سازی کل اتاقم منتهی شد، تمرکزم رو از انجام تحقیق و پژوهشم گرفته با این حال دارم برای دوشنبه آینده لحظه شماری میکنم تا هم کلاس زبانم شروع بشه و هم کلاس هایی که درس میدم. دیگه از تو خونه موندن بدجوری خسته شده ام.

پ.ن. این پست رو یادتون باشه، چون مطمئنم سه هفته دیگه میام اینجا و از مشغله زیاد کاری گله و شکایت میکنم.