خوشحالی یعنی بعد از 6 سال بتونی مامان و بابات رو تو بغلت بگیری!

دیشب تا ساعت 2:45 بیدار بودم و کار میکردم و دیگه به یه جایی رسیدم که دیدم دیگه نمیکشم!!

خوشبختانه تعطیل شدن مغز من وقتی بود که کارهام هم تمام شده بودن و در نتیجه خوابیدم. صبح ساعت 8 دانشجوهام امتحان داشتن و من هم میخواستم برم سر جلسه شون. البته من مسئول برگزاری امتحان نبودم و بنابراین مجبور نبودم که رأس 8 اونجا باشم.

شب موقع خوابیدن، موبایلم رو روی ساعت 7:20 کوک کردم؛ صبح یادم میاد که بیدار شدم و موبایل رو خاموش کردم و دوباره کله ام افتاد روی بالشت! حوالی ساعت 7:30 بابام از طریق تلفن پایین و گوشی اتاقم من رو صدا کرد و تازه فهمیدم که دیر شده!

قیافه ام رو باید می دیدید؛ چشمام باز نمیشدن و تازه تو مترو پلکهام سنگینی می کردن و چرت میزدم! با این وضعیت ساعت 8:30 رسیدم دانشگاه و یه سری به بچه ها زدم. با این حال، بازم خواب آلودگی و خستگیم مشهود بود.

در همون بین، خبر دار شدم که یکی از دوستای خیلی خوبم تو آمریکا خیلی خوشحاله و البته من هم خیلی خوشحال شدم.

ماجرا این بود که اون دوستم 6 سالی هست که بخاطر ویزاش نتونسته بیاد ایران و البته مامان و باباش هم نرفته بودن. یعنی 6 سال بود که اون اعضای خانواده اش رو ندیده بود. تو یه چت کوتاه که باهاش داشتم متوجه شدم الان مامان و باباش پیشش هستن!!! خودش خیلی خوشحال بود و من هم از شنیدن این موضوع خیلی خیلی خوشحال شدم. امیدوارم که مشکلات سیاسی ما و آمریکا یه روزی حل بشه و بچه های ایرانی مشکل رفت و آمد به کشور رو نداشته باشن.

امتحان که تموم شد، بلافاصله برگشتم خونه (ساعت حدود 10:45 بود)؛ فقط لباسهام رو درآوردم و دوباره شیرجه زدم تو رختخواب! تا ساعت 13:15 خواب بودم و مامان برای نهار بیدارم کرد (البته اگر وقت داشتم ترجیح میدادم که بازم بخوابم). بعد از نهار هم تا همین یکساعت پیش، یه ضرب داشتم کار میکردم.

در ضمن فردا میانترم زبان دارم که الان باید بخونم. از طرفی پنجشنبه ساعت 8 صبح هم یه امتحان دیگه است که باید برم و البته برای امتحان های هفته بعد هم سوال طرح کنم. خلاصه دوباره زندگی من نور علی نور است! با این حال بازم میگم:

خدایا شکرت! دوستت دارم!

پ.ن. دوست عزیزی که نوشته بودی پیامت رو خصوصی نگه دارم، خوشحالم که دوباره ازت پیام دریافت کردم و بهت تبریک میگم، امیدوارم که موفق باشی.