نتیجه ویدئوچت

امشب با دکتر ش و Ian ویدئوچت کردیم؛ یادتون هست که تو پست قبل گفتم که بقیه  پروژه از عهده من خارج هست؟ چقدر بده که آدم ضایع بشه!

الان دکتر ش یه عالمه کار تولید کرد که کاملا در حیطه من قرار میگیره!!! از ویرایش متن و تغییرات فصل ها گرفته تا اضافه کردن مطالب جدید. این وسط Ian هم نظر میداد!! یعنی یکی دو بخش رو Ian اضافه کرد!

با این حال، آخرش دکتر ش گفت که دو تایی با هم تقسیم کارکنید و هر کدوم یه سری ها رو انجام بدید.

یه جا هم جالب شد، یه بخش رو که من نوشتم، بصورت خلاصه کردن، پاراگراف پاراگراف نوشتم که قطعا بسیار بد بود و من ترکیب کردن اونا رو تو ذهنم گذاشته بودم جزو کارهای Ian و دکتر ش و دقیقا به همین دلیل میگفتم که بقیه اش از عهده من خارج هست. امشب دکتر ش گفت که خودش یکی از زیربخش های کوچیک رو بازنویسی میکنه، بعدش ما باید از اون یاد بگیریم و بقیه رو درست بنویسیم!! 

من به این رفتارها میگم ترفندهای استادی!  این ماجرا من رو به یاد اولین همکاریم باهاش انداخت. اونجا یه نفر از دانشجوهای خودش به اسم تاکیومی تو پروژه شرکت داشت (تاکیومی دانشجوی پست داکش بود). دکتر ش بهش گفته بود که یه بخش رو بنویسه و اون بخش کاملا از حیطه علمی من خارج بود و فقط از عهده خودش و تاکیومی برمی اومد. تاکیومی هم خیلی شیک براش نوشت که من اصلا ایده ای برای نوشتن این بخش ندارم و نمیدونم چی بنویسم. شاید بهتر باشه که خودتون بنویسید!  در جواب تاکیومی، دکتر ش بلافاصله نوشت که ساعت 3 که میتینگ داریم، یه ربع زودتر بیا اتاقم تا بهت بگم چجوری بنویسی. و خلاصه دکتر ش تاکیومی رو کاملا برای نوشتن اون بخش توجیه کرده بود و در نهایت تاکیومی اون بخش رو نوشت.

مشابه این ماجرا تو انجام پروژه با Teal هم رخ داد. یه بار تو ویدئوچتی که با Teal داشتیم، در روند مکالمه، Teal یکی دو تا سوال از دکتر ش پرسید که دکتر ش گفت نمیدونم و بعد خودش هم یه سوال دیگه در همون رابطه روی سوال Teal گذاشت و با خنده گفت حالا یک سوال شد دو تا، برید جوابهاش رو پیدا کنید و به منم خبر بدید!

در ضمن متاسفانه من از صبح نتونستم کاری بر روی پروژه انجام بدم و عملا حرفی برای گفتن نداشتم. فقط یه سری شکل های داغون بودن که اصلا نمیخواستم در موردشون حرف بزنم (بالاخره بعد از این مدت آشنایی، ذائقه اش رو میدونم چی هست و میدونستم که از کل شکل ها ایراد میگیره). آخر میتینگ دکتر ش شکل های Ian رو باز کرد و یه مقدار نسبت به رنگ ها و حاشیه نویسی ها ایراد گرفت و بعدش نوبت رسید به من و گفت فکر میکنم که یه سری شکل تولید کردی (روی DropBox قطعا میبینه) و من هم گفتم نه و اونها نهایی نیستن و خلاصه ماجرا پیچیده شد.

با این حال هفته آینده حسابرسی دو مرتبه صورت میگیره!! وای بر پیچانندگان پروژه!!

پ.ن 1. دکتر ش رو بعد از یکسال بود که میدیدم؛ وقتی دیدمش، عجیب دلم براش بیشتر تنگ شد. Ian پیشش بود، من هم تو دلم میخواستم پیشش باشم. حیف که تو فرهنگ مون نیست که آدم به استادش بگه، دلم برات تنگ شده و با اینکه تو فرهنگ اونا این موضوع هست، من خجالت کشیدم که این حرف رو بزنم.

پ.ن 2. یکی از دوستای اونجا، تابستون برای دو ماه اومده بود ایران؛ اون هم از اون بچه های کم رو و در اینجور زمینه ها خجالتی است. میگفت وقتی برگشتم دانشگاه و رفتم پیش استادم، استادم با اینکه حدود 60 سال داره، از جاش بلند شد (اونجا کلا جلوی پای هم بلند نمیشن) و به سمت در اومد و با کلی انرژی بهم رسیدن بخیر گفت و گفت دلم برات تنگ شده بود. دوستم میگفت من بدجوری جا خورده بودم، اصلا انتظار نداشتم که استادم با ظاهر جدی ای که داره، اینقدر با احساس باشه و اینجوری برخورد کنه. بعد دوستم میگفت با این برخورد من هم خجالت رو کنار گذاشتم و گفتم من هم دلم براتون تنگ شده بود.

پ. ن 3. فکر میکنم فرهنگ بیان نکردن احساس به افراد غیرفامیل نظیر همکار، استاد، ... و حتی در بعضی موارد فامیل و نزدیکان، فرهنگی بوده که از پدر و مادرهامون و همین طور جامعه مخصوصا اولیای مدرسه در ما نهادینه شده است؛ امیدوارم که این فرهنگ در نسل های آینده از بین بره و آدم ها بتونن احساس شون رو به هم بگن. البته احساسات درست و منطقی و مناسب با جایگاه افراد و نه خانمان برانداز!!