مزه زندگی یک دانشجوی دکتری

روزنوشته های یک دانشجوی PhD

مزه زندگی یک دانشجوی دکتری

روزنوشته های یک دانشجوی PhD

نبوغ ایرانی

بالاخره یکی از کارهام تموم شد؛ اون کاری رو هم که در پست قبل نوشته بودم، از یه روش دیگه برای تعیین بهترین پارامتر دارم استفاده میکنم (البته اجازه تغییر رو از دکتر ش گرفتم) و امیدوارم که کمتر طول بکشه. لازم به ذکر هست که این صرفا یه امید و آرزوی واهی است چون تکرار اول بعد از 14 تا 15 ساعت هنوز تمام نشده!!! 

و مورد دیگه اینکه:

واقعا داره باورم میشه که کیفیت علم ما از آمریکا هم داره بالاتر میره! متوجه شدم که کنفرانس های بین المللی ما با آن سطح علمی خفن که کلی مقاله از سراسر دنیا مخصوصا اروپا و آمریکا بهشون ارسال میشه ، موقع سابمیت کردن مقاله از آدم بابت خدمات ارزشمندشون پولی در حد 50 هزار تومان میگیرن! 50 هزار تومان هم چیزی نیست که در حد حق الزحمه 4-5 ساعت تدریس در دانشگاه های غیرانتفاعی است! 

فقط نمیدونم چرا شعور آمریکایی ها اینقدر پایین هست که از کنفرانس هاشون به شکل کنفرانس های ما تولید درآمد نمیکنن؟! البته IQ است دیگر، ما IQ بالایی داریم اما اونا ندارن! برای همینه که دانشگاه های ما از هاروارد هم کیفیت بالاتری دارن.

خلاصه هر قدر که تو عمق ماجرای آکادمیکی ایران فرو میرم، بهت و حیرتم از این همه نبوغ بیشتر و بیشتر میشه.

نظرات 8 + ارسال نظر
دکترانوشت جمعه 10 اردیبهشت 1395 ساعت 23:44 http://phdnevesht1392.blogsky.com/

به چند ژورنال علمی پژوهشی داخلی مقاله فرستادم به محض دریافت سریع زنگ ایمیل 50 ت بریز بابت داوری 3 ساعت بعدش ریجکت
فقط 3 ساعت بعد

بعدا فهمیدم اینا باندن برای کسی چاپ میگیرن بصرفه


دزدی که فقط از دیوار مردم بالا رفتن نیست

من تا به حال مجلات داخلی رو امتحان نکردم و از این موضوع اطلاع نداشتم.
(البته یه بار برای یه مجله داخلی فرستادم، مقاله رو ادیتور برگردوند و گفت که دقیقا باید به فرمت اونا ببرم، بعدش داوری میکنن. از اونجایی که فرمت شون مزخرف و وقت گیر بود، این کار رو نکردم و مقاله رو فرستادم یه جای دیگه!)

بیکران چهارشنبه 8 اردیبهشت 1395 ساعت 23:58

سلام
خیلی ممنون بابت راهنماییتون.
امیدوارم در همه مراحل زندگیتون موفق باشید.

سلام دوست عزیزم
خواهش میکنم؛ موفق باشید.

اکبر سه‌شنبه 7 اردیبهشت 1395 ساعت 21:16

بالاخره مدیون هستیم واسه ما دارن امکان تحصیل در دکترا رو فراهم می کنند چیز کم ارزشی نیست باید شکر گزار بود. اگه اینجا این امکانات نبود مجبور بودیم بریم یه جایی مثل کانادا یا امریکا درس بخونیم. خدایا شکرت من که از شرایطی که واسم فراهم کردن شکر گزارم فقط یکم ادعای بی خود دارم اونم بعد از فارغ التحصیلی وقتی رفتم آژانس مسافرکشی برطرف می شه از بس های تک کار می کنیم یا باید بریم یا رانندگی در انتظارمونه

دیمن سه‌شنبه 7 اردیبهشت 1395 ساعت 19:47

واقعا الن همه چی شده پول بعد با این هزینه بالای همایش ها از دانشجو انتظار مقالات هم دارن ......مقالاتی که واقعا هیچ تاثیری در استخدام و یا دکترای ما ندارن.....برای دفاع ارشد و دکتری مقالهای خارجی میخوان. با شرایط هفت خان رستم....ولی این همه همایش و مجله خودشون حتی برای دانشگاهای داخلی پشیزی اعتبار نداره چه به رسه به مجامع بینالمللی

زهرا سه‌شنبه 7 اردیبهشت 1395 ساعت 19:26

پنجاه تومن که خوبه.من تابستون دوسال قبل دویست و هشتاد تومن برای سمینار رشتمون دادم که تو دانشگاه تبریز بود.افتصلح بود کنفرانس یعنی فقط از بینظمی حرص خوردم

عزیزم 50 هزار تومان مبلغ اولیه فقط برای داوری هست؛ اگر مقاله اکسپت بشه و بخوای ثبت نام کنی، باید همون حدود 300 هزار تومان رو بدی

بیکران سه‌شنبه 7 اردیبهشت 1395 ساعت 19:26

سلام
من خواننده خاموش وبلاگتون هستم و اولین بار هست که کامنت میذارم.
پشتکارتون واقعا قابل ستایشه
سوالی داشتم ممنون میشم راهنمایی کنید
من به استادی در امریکا برای فرصت ایمیل زدم
ایشون گفتن چه زمانی میتونی بیای
میخواستم بپرسم پروسه گرفتن کمک هزینه از وزارت و ویزا حدودا چه مدتی طول میکشه؟ به نظرتون چه زمانی رو مشخص کنم؟

سلام دوست خوبم. به سلامتی، انشاالله که هر چی خیر هست، براتون پیش بیاد.
پروسه گرفتن کمک هزینه از وزارت علوم خیلی زمانبر نیست شاید در حد دو تا سه هفته! اما معمولا قبلش هم یکی دو هفته داخل دانشگاه ها قضیه رو طول میدن.
جهت آشنایی روال کار رو بطور مختصر با مدت زمان های تخمینی برات میگم:
هر وقت از استاد اونجا دعوتنامه غیر رسمی بگیری، میتونی کارهای ایران رو شروع کنی؛ یعنی دانشگاه و دانشکده رو خبر کنی و بعدش ازشون معرفی نامه برای وزارتخونه بگیری. با این معرفی نامه، وزارتخونه برات ظرف یکی دو هفته یه نامه رسمی به سفارت/دانشگاه آمریکا مینویسه که ما از این حمایت مالی میکنیم.
همزمان با این کارها، روال اداری آمریکا هم شروع میشه؛ اینکه روال اداری آمریکا چقدر طولانی میشه، به دانشگاه ها مربوط هست و البته اینکه به تعطیلات بخورید یا نه. حداقل سه هفته برای انجام روال اداری دانشگاه آمریکا لازمه و یه هفته هم برای رسیدن دعوت نامه رسمی از دانشگاه آمریکا به دست شما.
اگر کارها خیلی خیلی خوب پیش بره، شما ظرف 4-5 هفته بعد از گرفتن دعوت نامه غیررسمی از استاد، میتونید وقت سفارت بگیرید. اما جهت رعایت احتیاط 5 هفته رو 8 تا 10 هفته در نظر بگیرید چون وسطش ممکنه تعطیلی باشه، ممکنه استاد بره مسافرت و یه عالمه مورد دیگه. بنابراین این مدت با مدت لازم برای کارهای اداری ایران همپوشانی داره.
بعدش برای وقت سفارت، تا جایی که من از دوستام شنیدم، به نظر به سختی و شانسی میشه وقت گرفت. این رو هم 3 تا 5 هفته در نظر بگیرید. اگر برید سفارت احتمال اینکه نیاز به کلیرنس داشته باشید زیاده و این بازه زمانی قابل پیش بینی نیست چون بین 0 تا N هفته ممکنه طول بکشه!! با این حال این بازه رو هم حدود 6 تا 8 هفته در نظر بگیرید. انشاالله که زود ویزا صادر خواهد شد. در نهایت بعد از صدور ویزا بسته به اینکه خانم هستید یا آقا حدود یک تا دو هفته کارهای وزارت علوم طول میکشه. (آقایان بخاطر سربازی نامه نگاری بیشتری دارند)
حالا بیاید یه جمع بزنیم:
8 تا 10 هفته برای کارهای اداری
3 تا 5 هفته برای وقت سفارت
6 تا 8 هفته برای ویزا
1 تا 2 هفته برای وزارت علوم
در کل میشه 18 هفته تا 25 هفته.
به نظرم 5-6 ماه دیگه تاریخ شروع رو در نظر بگیرید، مناسب باشه و استرس زیادی تحمل نخواهید کرد چون اون تاریخ شروع بسیار تعیین کننده است و روی فرم رسمی تون به اسم فرم DS2019 ثبت میشه. قوانین دانشگاه ها روی این تاریخ "بعضاً" با سخت گیری هست مثلا برخی از دانشگاه ها اجازه نمیدن که حتی یه هفته دیرتر از تاریخ شروع برید ولی در کل بستگی به دانشگاه داره.
(یادتون باشه 5-6 ماه رو من از زمانی که شما دعوتنامه غیررسمی رو از استادتون بگیرید و اونجا کارهای اداریش شروع بشه حساب کردم.)

Maryam h سه‌شنبه 7 اردیبهشت 1395 ساعت 16:12 http://words-world.blogsky. com

چ جالب
من نظر برعکس داشتم
توضیح بیشتر بود اطلاعات میرفت بالا!

G سه‌شنبه 7 اردیبهشت 1395 ساعت 13:52

البته سطح علمی ایران که ان شا ا... به زودی بالاترین خواهد شد....، اما واقعا برای من هم سواله که چرا کنفرانس های ایران روشون نظارتی از بعضی جهات نیست! مثلا تعداد بسیار زیادی کنفرانس مجوز میگیرند، در حالیکه بعضیهاشون هر مقاله ای در هر سطحی رو پذیرش می کنند (حتی من شنیدم یکی به جای مقاله یه داستان نوشته بوده و تو یه کنفرانسی پذیرشش کردند، درست و غلطش با اونایی که اینو گفتند....). هزینه هایی هم که میگیرند، کلا خیلی بالاست، یعنی مثل اینکه غیر از چند تا کنفرانس مهم کشور، باقی کنفرانس ها داره فقط به یه رسم ظاهری تبدیل میشه و این خوب نیست، باید یه نظارتی باشه....

برای خط اول انشاالله
در مورد نظارت، دانشگاه های برگزار کننده کنفرانس ها باید مجوز خاصی بگیرند؟ من اصلا در این زمینه اطلاعی ندارم.

برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد