عدم اجازه عبور

دیروز برای تست تنفسی رفتم به یکی از بیمارستان ها. مسئولش بهم گفت برو از بخش پذیرش فیش بگیر. وقتی فیش رو گرفتم و برگشتم، یک آقای حدود 35 ساله، یک آقای مسن و یک خانم حدود 30 ساله (همشون با هم بودن و از ظاهر و لهجه شون مشخص بود که اهل دور و اطراف مشهد هستن) جلوی در رو کامل گرفته بودن. ازشون خواستم که اجازه بِدَن رد بشم و برم داخل، آقای 35 ساله گفت که مریض داخل اتاق هست و ما هم تو نوبتیم، مسئولش به ما گفته بیرون بایستید و خانمی هم که همراهشون بود گفت که نوبت رو خودمو ن باید رعایت کنیم! من گفتم که دو روز قبل من وقت گرفتم و گفتن ساعت 15:30 بیا؛ الان هم مسئولش بهم گفت که برو فیش بگیر و بیا (ساعت 15:40 بود). اون آقای  30 ساله در حالی که کلا از جلوی در کنار نرفت و راه عبور رو باز نکرد، با مکثی حدود 10 ثانیه گفت خب ما هم قبلا وقت گرفتیم. با این حرف یه چند لحظه ساکت شدم اما بعدش به این نتیجه رسیدم که مکثش غیرمنطقی بود و الکی گفت که ما هم قبلا وقت گرفتیم. بعد خیلی مودبانه بهش گفتم اجازه بدید با مسئولش صحبت کنم و فیش رو بهش بدم. بر فرض من رو هم راه نمیدن دیگه! با این حرف از جلوی در حاضر شد بره کنار و من رفتم داخل، از قضا تا مسئولش من رو دید، در حالی که داشت از یه نفر تست میگرفت، من رو به یه اتاق دیگه که تست مربوط به کار من رو داشت راهنمایی کرد و آزمایش من توسط یه نفر دیگه شروع شد. در این لحظه از گوش نکردن و اعتماد نکردن به حرف اونایی که پشت در بودن، احساس رضایت کردم و البته از اینکه همه احساس میکنن که هم چیز رو بلدن و میخوان بقیه رو راهنمایی کنن ناراحت شدم! حدود 10 دقیقه بعد، اون مریض اتاق اولی رفت و اونایی که پشت در بودن اومدن تو و به چشم خودشون دیدن که بخش من با بخش اونا متفاوت بود و من حق اونا رو نخوردم!! 

بگذریم....

این روزها زندگیم کم و بیش پیچیده است و فرآیندهای مختلفی در هم گره خورده اند. این وسط تنها کاری که میتونم بکنم این هست که صبر کنم و به کار خدا ایمان داشته باشم. البته یه وقتی لب به شِکوه و شکایت باز میکنم اما در نهایت با یادآوری سختی سال چهارم دکتریم و راه حلی که خدا ار ناکجاآباد جلوی پام گذاشت، آبی روی آتیش وجودم میریزم و میگم خدا هر جور که صلاح میدونی، کارهام رو پیش ببر.

التماس دعا

پ.ن 1. نتیجه تست تنفسی یه سری عدد و رقم مربوط به اندازه های دم و بازدم هست که من کلا ازشون چیزی سر در نیاوردم.

پ. ن 2. تو  کلاس زبان با گرفتن نمره 95 از 100، نمره تاپ کلاس شدم؛ به نظرم موسسه به نمرات تاپ حدود 10 تا 20 درصد تخفیف شهریه میده که باعث شادی است اما در عوض طبق قانون کلاس باید برای بچه ها شیرینی بخرم! فکر نکنم سودآوری مالی برام داشته باشه

بعدانوشت (بامداد یکشنبه). از بعضی آدمها و چیزا متنفرم!! هر وقت سر و کله شون پیدا میشه تو زندگیم یا خبری ازشون میرسه، گَند میزنن به آرامش نداشته ام. دلم برای روزهای آمریکا و دوری از این محیط و آدماش، عجیب تنگ شده اونقدر که یه زمانهایی با خودم میگم کاش برنمیگشتم و به هر قیمتی که بود اونجا می موندم.