دوستی با نگاه، لبخند و لحن صدا

چند روز گذشته خیلی گرفتار بودم و فرصت نکردم بیام اینجا. از طرف دیگه سرماخوردگیم بسیار شدید شد و تا دو روز قبل من رو رسما از کار و فعالیت انداخته بود. سه شنبه کلاس زبان نرفتم و بعدش متوجه شدم که معلم و بچه ها دوباره ساعت های کلاس رو برگردوندن به همون سه روز در هفته. از اونجایی که تا یکی دو ماه آینده مشغله ام زیاد هست و از طرفی هوا هم بسیار گرم شده، تصمیم گرفتم که دوباره این ترم رو کلاس نَرَم و شاید از ترم بعد دوباره شروع کردم. تجربه کلاس زبان رفتنم بهم نشون داده که این آنتراکت ها بیشتر از اینکه به ضررم تموم بشه، به پیشرفتم کمک کرده چون در این مدت مطمئنا زبان رو کنار نمیذارم و خودم مطالعه میکنم.

در ضمن این وسط، برای انجام کاری دو روزی هم رفتم تهران که البته کارم نصف روز طول کشید و مابقیش رو با خانوداه پسرعمه م خوشگذرانی کردم. مسیر رفت رو با قطارهای روز رفتم و خوشبختانه بعلت خلوتی قطار، دو تا صندلی داشتم و از اول تا آخر سفر هر 4-5 ساعت یه قرص استامینوفن خوردم و خوابیدم تا اینکه به تهران رسیدم. موقع برگشتن با هواپیما برگشتم که یکساعتی تاخیر داشت. تو فرودگاه لپ تاپم رو درآورده بودم و داشتم کار میکردم که کنارم یه خانواده عرب از عراق نشستن. دو تا پسر 6-7 ساله داشتن و یه دختر دو ساله که خیلی ناز و دست داشتنی بود. من کیف لپ تاپ و ساک دستیم رو کنار خودم روی صندلی گذاشته بودم و مابقی صندلی ها توسط اعضای این خانواده پر شده بود. یه 4-5 دقیقه که از اومدن اینا گذشت، دیدم که دخترشون اومد سمت چپ من روی زمین نشست و با لحن کودکانه و دوست داشتنی شروع کرد به حرف زدن با من در حالی که انگشت اشاره اش رو به نشانه عدد یک به من نشون میداد. من اصلا متوجه نمیشدم که چی میگه و از طرفی دیگه تمرکزی هم برای کار کردن نداشتم. مامان و باباش هم می خندیدن. من به مامانش اشاره کردم که متوجه نمیشم که دخترشون چی میگه و اون هم به عربی یه چیزی گفت اما نفهمیدم. در آخر مامانش به لپ تاپ اشاره کرد و فهمیدم که این بچه داره التماس میکنه که یک دگمه از لپ تاپ رو فشار بده!! این رو که فهمیدم خنده م گرفت و اسباب هام رو جمع تر کردم و بچه رو گذاشتم روی صندلی کنار خودم. خوشبختانه، کارتون نومئو و ژولیت رو داشتم و اون رو گذاشتم و بچه کلی ذوق کرد اما هیچی نمیفهمید چون کارتون انگلیسی بود با این حال رنگها و آهنگش براش جذاب بود. ده دقیقه ای گذشت و تنها ده دقیقه به پرواز مونده بود اما خبری از اعلام بلندگو برای سوار شدن به هواپیما نبود و از طرفی من نگران شدم که نکنه من حواسم نبوده و متوجه اعلان نشده ام. لپ تاپ رو خواستم خاموش کنم که این بچه دو سه باری با کلی شور و شوق دگمه کنترل لپ تاپ رو فشار داد و در نهایت من لپ تاپ رو جمع کردم و به سمت یکی از خروجی ها رفتم تا از مسئولین در مورد پروازم بپرسم. وقتی داشتم برمیگشتم دیدم که مامان بچه به پشت سرم اشاره میکنه و وقتی برگشتم دیدم که بله این بچه دنبال من راه افتاده! بچه خیلی دوست داشتنی بود. من دستش رو گرفتم که با هم بریم سمت خانواده اش، بچه شروع کرده بود به بای بای کردن با مامان و باباش!! یعنی این بچه تا اینقدر خونگرم بود که دست من رو گرفته بود و با مامان و باباش بای بای میکرد. صندلی من اونجایی که بودم پر شده بود و جایی برای نشستن نداشتم و از طرفی نمیخواستم برم ردیف های عقب تا مبادا پدر و مادر بچه شون رو گم کنن. بنابراین دست تو دست بچه رفتیم کنار شیشه های سالن که هواپیما ها دیده میشد و چون قدش کوتاه بود، بغلش کردم تا هواپیماها رو ببینه. کلی ذوق کرده بود و همچنان حرف میزد و من هم همچنان نمی فهمیدم که چی میگه! یه پنج دقیقه ای اونجا بودیم که بعد بابای بچه اومد و دخترش رو گرفت و تشکر کرد و رفتن که سوار هواپیمای آبادان بشن. تا بخوان از سالن خارج بشن، این بچه همچنان با من بای بای میکرد و من هم باهاش بای بای میکردم. خلاصه در عرض چند دقیقه یه دوستی شکل گرفت در حالی که نه اون می فهمید من چی میگم و نه من میفهمیدم که اون چی میگه. دوستی مون صرفا با نگاه، لبخند و لحن صدا بود! خلاصه مدت تاخیر پرواز خیلی بهم سخت نگذشت.

در ضمن یه بخشی از مقاله رو که Ian نوشته بود و من دیگه خوشحال بودم که نمیخواد اون رو بنویسم، بنابر خواسته دکتر ش مجبور شدم از اول بنویسم!! از طرفی بدلیل کمبود وقت دکتر ش برای ادیت مقاله، قرار شده یه بخش بزرگی از مطالب رو که کلی از شکلهای تولید شده توسط من رو در برمیگیره، حذف کنیم!! بابت این موضوع ناراحتم چون شکل ها خیلی خوشگل بودن و دلم نمیاد حذف بشن. بهرطریق، حس من نسبت به این مقاله به شکلی هست که فقط میخوام تموم بشه!!