چرا باید نگران همه چیز باشیم...

خیلی وقته که اینجا نیومدم. البته گاهی وقتا صفحه رو باز میکردم اما میدیدم چیزی برای نوشتن ندارم و دوباره می بستم.

الان هم همین وضع رو دارم. یعنی چیز جدیدی برای نوشتن ندارم و صرفا استرس های روزمره و عادی است. کلاس زبانم رو همچنان ادامه میدم و کارهای حاشیه ای هم کم و بیش دارم. یه وقتایی استرس خونم میزنه بالا و میرم تو فاز دپرسی شدید و یه وقت هایی هم خودم رو به  هر شکلی هست ریلکس میکنم و میگم به دَرَک! چرا اینقدر جوش بزنم و غصه بخورم!

واقعیتش از یکی دو روز پیش که بحث ها بخاطر بیماری هیلاری کلینتون بالا گرفته، به این نتیجه رسیدم که ما چقدر .... هستیم که موقع انتخابات خودمون، باید استرس داشته باشیم که فلان گروه و جناح رأی نیاره. هر جمعه باید استرس این رو داشته باشیم که در نماز جمعه توسط برخی آقایان حرفهای خاص گفته نشه و از حقوق شهروندی مون کاسته نشه. هر سه چهار روز یه بار هم باید منتظر یه پرونده فساد گردن کلفت باشیم بدون اینکه خبری از برخورد با اینا شنیده بشه؛ بعبارتی همه پرونده ها سر دارن اما انتها ندارن یا خیلی درازن و عمر ما کفاف رسیدن به انتهای پرونده رو نمیده! تمام اینا یه طرف ماجراست، طرف دیگه ماجرای ما اینه که ما باید نگران باشیم که چه کسی رییس جمهور آمریکا میشه. یا نگران این باشیم که تو کشورهای همسایه مخصوصا ترکیه آشوب نشه. خلاصه ملت ما، بلکه نسل ما، بدجوری گره خوردیم به این نگرانی های بی انتها.

کاش روزی بشه که رنگ آرامش رو ببینیم......

به نظر من انتظار سخت ترین کار دنیاست؛ کاش از اول پاداش انتظار رو میدونستیم، شاید تحملش ساده تر میشد.

التماس دعای شدید دارم از همتون.