برنامه های برعکس

تا هفته قبل من بسیار بسیار بیکار بودم و بجط کلاس زبان کار دیگه ای نداشتم و عجیب اینکه از اون آدمایی که باهاشون کار میکنم هم هیچ خبری نبود و خلاصه همه چیز امن و امان بود. با این حال حوصله من بسیار سررفته بود.

حالا از روز جمعه، لحظه به لحظه به کارهای من افزوده میشه و من هم حسابی حرصم در اومده. آخر سر دیگه یکی از کارها رو گفتم نصفه نیمه انجام میدم و بقیه ش رو که عجله ای نیست، میزارم برای وقتی که کارهای ضرب الاجلم تموم شدن. خلاصه نمیدونم این چه وضعی هست که من گرفتارش شدم، وقتی بیکارم از هیچکس خبری نیست و وقتی خودم کار شخصی دارم، همه باهام کار دارن اون هم در وضعیت ضرب الاجل!!

این موضوع من رو به یاد وضعیت خونه خودمون چند سال قبل که مامان بابا شاغل بودن، انداخت. بعدازظهر که میشد، ما بچه ها هر کدوم تو اتاق خودمون بودیم و به کارها و درسهامون رسیدگی میکردیم و مامان بابا هم به نوشتن سوال و تصحیح ورقه میپرداختن (مامان بابام هر دو دبیر بودن و الان بازنشسته هستن). بعد هر کدوم از ما بچه ها که کارمون تموم میشد یا میخواستیم استراحت کنیم، از اتاق مون در می اومدیم و مستقیم می رفتیم تو اتاق مامان و بابا و بالاخره تولید سر و صدا میکردیم و خوراکی می آوردیم و از اینجور کارها. یه جایی شد که دیگه مامان صداش در اومد! می گفت این چه وضعی هست که وقتی خودتون کار دارید، سریع میرید تو اتاق هاتون و به زندگی تون میرسید اما وقتی ما کار داریم و شما بیکارید، میاید ما رو از کار و زندگی میندازید!!! خلاصه وضعیت طوری شد که قرار شد تایم استراحت هامون با هم باشه و همدیگه رو از کار و زندگی نندازیم. مثلا حول و حوش ساعت 5 عصر وقت چای و عصرانه بود و حول و حوش ساعت 8 هم وقت میوه! اینطوری دیگه کسی فرد دیگه ای رو از کار و زندگی نمینداخت!

البته این موضوع با مسئله خودم قابل مقایسه نیست چون در مسئله خودم من نقطه مشترک تمام کارها هستم و فکر کنم اگر من همزمان کارها رو با هم تموم نکنم، این وضعیتی که یه مدت بیکارم و یه مدت وقت کم میارم، دیگه پیش نمیاد.