این یکی دو روز اخیر یه سری اتفاقاتی افتاده که دوباره بساط حسرت خوردن من رو فراهم کرده.
حسرت خوردن به اینکه چرا بعضی از ما ایرانی ها اینقدر قدرنشناس و منفی هستیم؟! هیچوقت نقاط مثبت کسی رو به زبان نمیاریم و فقط منتظریم تا نقطه منفی یکی رو پیدا کنیم و از همون جا بهش ضربه بزنیم و بهش بگیم تو هیچی نیستی!
نمود این فرهنگ ناشایست متاسفانه در دانشگاه هامون بیشتره؛ وقتی اساتید سر جلسه پایان نامه ها حاضر میشن و بدون دیدن نقاط قوت اون فقط و فقط نقاط ضعف رو می بینن. وقتی استاد راهنما بدون دیدن نقاط مثبت و قوت دانشجو، اشتباهات رو فقط به زبون میاره. تمام اینا نابود کننده انگیزه و انرژی هستن. امیدوارم روزی برسه که یه مقدار فرهنگ مون رو تغییر بدیم و از خارجی ها در این مورد یاد بگیریم. نقاط قوت دانشجو رو بیشتر از نقاط ضعفش بهش یادآوری کنیم و اینجوری کمک کنیم تا نقاط ضعفش رو هم کمرنگ کنه. نقاط قوت فرزندان و دوستان رو به زبون بیاریم و بهشون برای ادامه مسیر انرژی و انگیزه بدیم.
به عقیده شخصی من، این فرهنگ توسط خانواده آموزش داده شده و بهمون یاد دادن که از کسی تعریف نکنیم که مبادا طرف پررو بشه! این موضوع در مورد ما دهه شصتی ها به نظرم از همه بیشتر صدق میکنه.
پ.ن. من در شرایط دفاع از پایان نامه نیستم و اینکه از وضعیت جلسات پایان نامه اسم بردم، تنها بدلیل مرور خاطرات گذشته و خاطرات جلسات دفاع دوستانم است.
سلام سمیرا جان
با اینکه باهاش صحبت میکنم متاسفانه قبول نمیکنه دلیلشم اینه که میگه اگه بگم خوبه دیگه تلاش نمیکنه (چون توی دوره ی راهنمایی معدلش 20 بوده کمتر از 20 قبول نداره) 
واقعا دلم براش میسوزه این قضیه باعث شده هیچوقت از خودش راضی نباشه چه از لحاظ درسی چه بقیه ی موارد 
ای کاش این منفی ها فقط از بیرون محیط خونه باشه
من الان یاد مامانم افتادم که همیشه خواهرمو که معدل بین 18 تا 19 داره رو سرزنش میکنه و همیشه موقع گرفتن کارنامه مصیبت دارن
سلام دوست خوبم
متاسفانه تو خانواده ها از این موضوعات زیاده؛ امیدوارم که خواهرتون اونقدر از لحاظ روحی قوی باشه که این پیام های منفی خیلی تاثیری نداشته باشه.
دقیقا درسته،ما خیلی وقتها آدمهای اطراف مون رو میکوبیم البته خیلی وقتها هم پدر و مادر این کارو انجام میدن...
امیدوارم روزی بیاد که بیشتر حقوق مون رعایت بشه
+باید به روی مبارک نیاریم سمیرا جان
منو ترسوندی !
جلسه دفاع در پیش داری؟
انشاالله که اساتیدی که سر جلسه شما میان، از اون با فرهنگ ها و مثبت نگر باشن .
سلام خانم دکتر شما سریال خارجی ازکدوم سایت دانلود میکنید؟ممنون
سلام دوست خوبم
من با تورنت دانلود میکنم.
سلام دقیقا حرف دل منو زدین متاسفانه همین طوره من که خانوادم هم همیشه فقط نقاط منفی منو میگن
سلام دوست خوبم
)
خوشبختانه تو خانواده مون من چنین مشکلی رو ندارم و اهل سرکوب کردن نیستن (البته مثبت رو هم نمیگن که شاید پررو نشم
با این حال تو دور و اطرافم آدم هایی هستن که یا کاملا مثبت هستن یا کاملا منفی! باورتون نمیشه که اون بنده خدایی هم که مثبت هست، وقتی یه چیزی میگه، مدام با خودم میگم احتمالا خواسته من رو چاخان کنه، میخواد گولم بزنه، خلاصه اونی رو هم که مثبت هست، به سختی باور میکنم
میدونی سمیرا جان در جلسات دفاع این حالت خیلی مشهوده و فکر میکنم یه دلیلش فضای رقابتی بین اساتیده و اینکه یه استادی فکر میکنه با این کارش اعتبار علمی اش بعنوان یه استاد سختگیر میره بالا. یه حس بخل و حساست هم در ماها باعث میشه حتی توانایی های بارز و عیان دیگری را نادیده بگیریم حتی در روابط فامیلی و .... مثلا طرف میبینه تو جدیدا یه کار بزرگ کردی ها اما وقتی میبینتت انگار آب از آب تکون نخورده! هیچی نمیگه! من این رو فقط دلیل حسادت میدونم:(
فکر نکنم که دلیلش فقط حسادت باشه
بحث عادت نکردن هم هست؛ عادت نکردیم تا نکات مثبت هم دیگه رو بهم بگیم.
دقیقا همین مشکل رو خود من سر جلسه دفاع پایان نامه ارشدم داشتم....دو سال تمام روش وقت گذاشته بودم مقاله داده بودم....نه داورها نه استاد خودم هیچ تعریفی نکردن به کنار کلی سوالات بی ربط ازم پرسیدن که اصلا به حیطه ی کاری من ربطی نداشت.
این نوع رفتار دقیقا به این خاطر هست که این تصور رو داریم که اگه از کسی تعریف کنیم ممکنه انگیزه پیدا کنه و پیشرفت کنه فردا جای ما رو بگیره!
چی بگم ا؟!
سلام و وقت به خیر
وبلاگ تان زیباست و مطالبش دلنشین پر محتوا
موفق باشید