سی سالگی

امروز صبح زود مسافرامون  رفتن؛ 9 نفر آدم بزرگ بودن (خانواده عَموم به همراه خانواده پسرشون و دو نفر دیگه از اقوام) و واقعا خسته شده بودیم. قبلا مسافرای بوشهری مون بیشتر کمک دست بودن اما این مرتبه واقعا کمک چندانی در پذیرایی نمیکردن و بار اصلی روی دوش من و مامان و خواهرم بود. این مدت هم اصلا وقت نکردم که فعالیت مثبتی بکنم و شروع مجدد فعالیت ها یه کمی برام سخته.

شب تولد امام رضا(ع) مسافرامون رفتن حرم که البته نتونستن وارد حرم بشن!! یعنی وارد صحن جامع رضوی که شده بودن بین جمعیت گیر افتاده بودن و به زور خودشون رو نجات داده بودن و از حرم خارج شده بودن. همون روز از بعدازظهر، من دچار سردردی عجیب شدم که اصلا تو عمرم یادم نمیاد اینجوری سردرد شده باشم (فکر کنم باد کولر به سرم خورده بود). شب تا صبح هم از سردرد نتونستم درست بخوابم و اینطوری شد که صبح تولد امام رضا(ع) من نتونستم برم حرم. بابت این موضوع خیلی ناراحت بودم و با خودم گفتم که امام رضا حتما از دست بی معرفتیم ناراحته که من این سردرد رو گرفتم که نتونم برم حرم.

تا ساعت 12 هم اوضاع به همین شکل بود اما حوالی ساعت 13 احساس کردم که سرم کمی سبک شده و میتونم تعادل داشته باشم و تصمیم گرفتم بعد از نهار برم حرم؛ اگر  هم خیلی خیلی شلوغ بود، با خودم گفتم حتی شده از دور گنبد رو ببینم، میرم و زود برمیگردم. ساعت 16 بالاخره راهی حرم شدم، خوشبختانه سردردم خیلی بهتر شده بود اما با این حال یه مقدار احساس سنگینی در سرم داشتم. خوشبختانه حرم هم مثل شب قبل که دخترعموهام گفتن، خیلی خیلی شلوغ نبود. مستقیم رفتم طبقه پایین حرم و چون حس کردم که تعادلم کم کم داره بهم میریزه، فقط یه ربع اونجا موندم و خیلی زود برگشتم. اونجا به یاد همگی تون بودم، انشاالله سال دیگه امام رضا(ع) همتون رو روز تولدش بطلبه و خودتون بیاین از نزدیک زیارت کنین.

روز پنجشنبه، 5 شهریور، تولدم بود. البته جلوی مسافرامون هیچی نگفتیم که هزینه اضافی بهشون تحمیل نشه. 30 ساله شدم، به همین سادگی! من 30 سالگی رو مرز خامی و پختگی دوره جوانی میدونم. دیگه از این به بعد برای خودم حق تصمیم گیری مستقل رو قائل میشم و امیدوارم که پدر و مادرم هم این استقلال رو به رسمیت بشناسن! برای دهه چهارم زندگیم برنامه زیاد دارم و همین قدر میدونم که این دهه یک دهه سرنوشت ساز هست و من در این دهه بقیه زندگی رو باید بسازم. پس همچنان تلاش میکنم و توکلم به خداست.

الان هم برای شروع فعالیت های روزهای قبلم بدجوری تنبلیم میکنه؛ یکی دو ساعت دیگه هم به خودم مهلت میدم بعدش خودم رو مجبور میکنم دوباره برگردم به برنامه عادی زندگی!