ماجراهای تهران

سلام به همگی؛ بعد از ده روز با یه پست طولانی برگشتم. دوشنبه هفته قبل رفتم تهران  و بامداد یکشنبه رسیدم مشهد، تهران خیلی خیلی مشغول بودم و نتونستم بیام اینجا.

این سفر تهران، خیلی خوب نبود برای اینکه کلی کشمکش و جر و بحث با تحصیلات تکمیلی دانشکده و دانشگاه مون داشتم. ماجرا بر سر مقاله اکسپت شده حاصل دوران فرصت مطالعاتی با دکتر ش بود. در اون مقاله فقط اسم خودمون دو تا بود و دانشکده و دانشگاه گیر داده بودن که چرا اسم استاد راهنمای داخل رو ننوشتی و این در حالی بود که طبق قانون وزارت علوم من درست عمل کرده بودم. دانشگاه باید نامه ای رو در مورد این مقاله برای وزارت خونه مینوشت اما زیر بار نمیرفت و از اون طرف وزارت خونه میگفت دانشگاه باید!! این نامه رو بنویسه و حق اعمال سلیقه خودشون رو ندارن. خلاصه اینکه هم تو دانشکده موجب آشفتگی شدم و هم در تحصیلات تکمیلی دانشگاه. فقط یه نفر تو دانشگاه طرف من بود که اون هم یکی از کارمندان بود که باید این نامه رو می نوشت و حق رو به من میداد. درست در لحظه ای که داشتم به سمت بخش شکایات دانشگاه میرفتم، اون کارمند به من زنگ زد و گفت که بالاخره رییس تحصیلات تکمیلی رو برای ارجاع نامه راضی کرده است و اینجوری شد که دیگه نرفتم بر علیه شون شکایت کنم.

متاسفانه این فرایند انرژی زیادی ازم گرفت، بارها و بارها بغض کردم و اشکهام بخاطر بی در و پیکری دانشگاه مون سرازیر شدن. ماجرای من درست مثل ماجرایی بود که میگن شاه می بخشه و شاه قلی نمی بخشه. در یه جایی که با نماینده تحصیلات تکمیلی دانشکده صحبت می کردم، در حالی که اون آقای دکتر نسبتا از موضوع ننوشتن اسم دکتر ف عصبانی بود و قانون وزارت علوم رو هم قبول نداشت!!، به من گفت که "تو فرصت مطالعاتیت رو هدر دادی". من هم در جواب گفتم "هر جور دوست دارید میتونید فکر کنید، به نظر خودم شخصا فرصت مطالعاتیم  فوق العاده بود!". با این جمله خیلی خیلی عصبانی شد و خلاصه بدون رسیدن به نتیجه من اتاقش رو ترک کردم و گفتم مهم نیست!

انصافا من موندم تو این ممکلکت بی اخلاقی تا کجا میتونه پیش بره که انتظار داشته باشن اسم استاد راهنما روی مقاله ای درج بشه که نه موضوع اون در راستای تز بوده و نه استاد راهنما از موضوعش خبر داشته. تازه اون هم استاد راهنمایی که اسمش روی مقاله های مستخرج از تز هم اضافی است چون حتی یه نگاه هم به مقاله ها نمیندازه!!

بگذریم...

تو این هفته یه روز با دوستام رفتیم باغ گیاه شناسی کرج؛ جاتون خالی خوش گذشت. همچنین من به نمایشگاه کتاب سری زدم و یه سری کتاب زبان برای خودم و کتاب های دیگه برای داداشم خریدم. نمایشگاه بسیار بسیار شلوغ بود و من که معمولا کتابهای زبان رو از انتشارات جنگل میخرم، باهاشون هماهنگ کردم و در نمایشگاه صرفا بن کارتم رو کشیدم و یه فاکتور به همون مبلغ ازشون گرفتم و رفتم شعبه مرکزی شون در خیابان لبافی نژاد، میدان انقلاب (چون کتاب های متنوع تری داره و البته تخفیف 50% هم داشت) و اونجا به اندازه فاکتوری که دستم بود خرید کردم.

در ضمن اون پروژه مشترک با دکتر ش و Ian به محض رفتنم به تهران شروع شد که البته با عصبانی شدن (!) دکتر ش و سرازیر شدن کارها به سمت من متوقف شد و فعلا من باید یه عالمه کار انجام بدم. درمورد عصبانی شدن دکتر ش باید بگم که صرفا برداشت شخصی از ایمیلی است که هم برای من فرستاد و هم برای Ian؛ مشکل از اونجایی بود که Ian یه بخش رو درهم برهم نوشته بود و یه تکه از اون بخش رو که من باید مینوشتم، جا انداخته بودم و خلاصه دکتر ش با یه عالمه نوشته بی سر و ته روبرو شده بود. البته بگذریم که همزمان با اون ایمیل، یه ایمیل شخصی هم برای من نوشته بود و کارهایی رو که باید انجام بدم، مورد به مورد ذکر کرده بود. همچنین نوشته بود که چون اسم تو بعنوان نویسنده اول میره روی مقاله، مسئولیت اصلی کارها با توست و البته نوشته بود که میدونم که کار کردن با Ian برات سخته و مشکل درست کرده است. این تکه ای که دکتر ش به سختیِ همکاری با Ian اشاره کرده بود، خیلی به دلم نشست، برای اینکه واقعا بیچاره م کرده. یکسره دارم دوباره کاری میکنم. همین دو سه روز قبل دکتر ش ازش فایل های برنامه نویسی برای تولید شکل ها رو گرفته، گذشته از اینکه همه ش رو نفرستاده، اسم فایل های تولیدی رو اونقدری طولانی گذاشته که صدای ویندوز 8 روی لپ تاپ در اومد و من نمیتونستم فایل ها رو حذف کنم یا حتی تغییر نام بدم. موقع حذف اونا ویندوز پیغام خطا میداد و من حدود 3-4 ساعت وقتم تلف شد تا این مشکل رو برطرف کنم!! از طرفی فایل زیپ شده رو هم با خطا میتونستم بازش کنم که البته در این زمان به دکتر ش ایمیل زدم و ماجرا رو گفتم و ازش خواستم خودش فایل زیپ رو باز کنه و فایل های داخلش رو بدون اون فایل های با اسم طولانی بزاره روی DropBox. خوشبختانه دکتر ش با  Mac مشکل من رو پیدا نکرده بود. به نظرم این Ian کاری کرد که دیگه دکتر ش موقعی که میخواد یه نفر رو به پروژه اضافه کنه، از افراد ناشناسی که صرفا باهاش کلاس دارن، انتخاب نکنه!!

پ.ن. در این هفته ای که گذشت، من تازه فهمیدم که تو خونه پشت لپ تاپ نشستن و نبودن در فضای متشنج دانشکده و دانشگاه تا چه حد روح من رو لطیف/شکننده کرده طوری که تاب و توان کشمکش های اینجوری رو که شاید ساده ترین نوعش باشه رو ندارم. اگر راهی برای پوست کلفت شدن میشناسید، ممنون میشم بهم بگید!