فکر تلافی

هنوز غم مقاله م رو نتونستم هضم کنم. هزارجور فکر و خیال مدام میاد تو ذهنم و میره. دلم میخواد تلافی کنم اما شرایط مهیا نیست!

تو این مقاله، بعلت طولانی شدن بیش از حد، دکتر ش یه بخش عظیم رو از نسخه نهایی حذف کرد که البته خودش قابلیت مقاله شدن رو داره اون هم با کیفیت بالا.

با خودم میگم کاش Ian یا دکتر ش به سرشون بزنه که اون بخش دوم رو هم کار کنیم؛ اگر این اتفاق بیفته، فرصت تلافی برام مهیا میشه!! قاطعانه می ایستم و میگم نه، من کار نمیکنم و طبق قانون کپی رایت هم حق و حقوق اون بخش مال من هست و هیچکس حق نداره از اون بخش استفاده کنه! در نهایت اینکه به شرطی اون بخش رو کار میکنم که Ian کلا نباشه!!! و آخ که چقدر دلم میخواد این پیشنهاد از طرف Ian انجام بشه و من به دکتر ش مستقیم بنویسم که «اگر من هم جای اون بودم و با حداکثر 24 ساعت کار، co-first author یه مقاله میشدم، همین قدر انگیزه داشتم که کار رو دنبال کنم».

یه وقتی هم با خودم میگم که اصلا چرا منتظر اونا بمونم، خودم کار اون بخش رو انجام بدم و خودم در مورد نویسنده ها تصمیم بگیرم! اون مقاله invited paper بود و برای همین دکتر ش در مورد نویسنده ها تصمیم میگرفت، این یکی که invited نیست، پس من تصمیم میگیرم!

می بینید فکرهای جورواجور میاد تو سرم و میره. درسته که ظاهرا بخشیدم (راه دیگه ای نداشتم) اما ته دلم بدجوری غصه دار هستم. دیالوگ یه فیلم بود که میگفت: «خانم ها می بخشن اما تا آخر عمر فراموش نمیکنن». این موضوع در مورد من واقعا صادق هست.

امروز کلاس پیلاتس هم  رفتم؛ کلاس خوبی بود با این حال حرکات کششی مداوم حسابی به من که مدتها بود درست و حسابی ورزش نکرده بودم، فشار آورد. وقتی برگشتم خونه، یک ساعتی از خستگی خوابم برد.

پ.ن 1. راستی اگر هنوز به بدقدمی و نحسی  دهه شصتی ها ایمان نیاورده اید، به حرف های ترامپ پیرو ماجرای این پسره احمق «عمر متین» یه نگاهی بندازین و همینطور اقبالش به پیروزی در انتخابات که با موضع گیری هاش در مورد تعلیق ورود مسلمانان به آمریکا افزایش پیدا کرده.

پ.ن 2. جای جدیدی برای دهه شصتی ها هست که بریم بریزیم اونجا و آرامش شون رو بر باد بدیم؟!