خروج از چهاردیواری

یه چند روزی هست که اصلا درست کار نکردم.

مقصر اصلیش هم بازیگوشی خودم و سریال Lost هست! من در مورد دیدن Lost اشتباه کردم، نباید شروعش میکردم. مشکل اینجاست که برای وضعیت من همون سریال هایی که هر قسمت یه ماجرا رو دنبال میکنن، بهتر هست. سریالهایی مثل Lost یا Prison break یک داستان دنباله دار و جذاب دارن که معمولا هر قسمت رو در اوج هیجان تمام میکنن و اینکه آدم جلوی کنجکاویش رو بگیره و قسمت بعدی رو نگاه نکنه، کار بسیار سختی هست!

دو روز پیش یکی از اقوام پدری اومده بودن مشهد و با هم رفتیم بیرون (پارک وکیل آباد)؛ البته من مجبور بودم برم و راهی برای فرار نبود و صد البته که تازه متوجه شدم که یه مقدار از کلافه بودن روزهای قبلش بخاطر خونه موندن بیش از حد بوده است. فردا (در واقع همین امروز، شنبه) هم خاله ام گروهی از اقوام رو به باغشون دعوت کرده، با اینکه کلا من اون گروه رو نمیشناسم و هیچ نقطه اشتراکی هم بین مون نیست، اما باز هم ترجیح میدم که برم. علت رفتنم هم اینه که یه مقدار از چهاردیواری اتاقم خارج بشم. البته لپ تاپ رو هم با خودم میبرم که هر وقت حوصله م سر رفت، کاری برای انجام دادن یا فیلمی برای دیدن داشته باشم!

برای پنجشنبه شب هم به دوستم گفتم که من نمیام و کار دارم و البته بعدش فهمیدم که قرار خودشون هم بهم خورده بود.

راستی تصمیم گرفتم که دوباره کلاس زبان رفتن رو شروع کنم؛ البته احتمالا از شهریور این کار رو میکنم و مرداد رو سعی میکنم که خودم پیش برم. فعلا این موضوع در حد ایده است تا ببینم که بعد چی میشه.