گوشه گیری

نمیدونم چرا حس میکنم که کلا گوشه گیرتر  شدم.

امروز بعد از 10 روز مجبور شدم که از خونه برم بیرون (آخرین مرتبه همون باغ خاله ام بود که رفتیم). اون هم بدترین موقع روز، یعنی ساعت 13 ظهر. البته کارم خیلی طول نکشید و ساعت 15 برگشتم خونه اما وقتی برگشتم خیلی کلافه بودم. کلافگیم هم بخاطر گرما و ترافیک و شلوغی است. البته بگم که نادونی یک آدم هم در این کلافگی تاثیر زیادی داشت؛ نادونی از این جهت که وقتی ازش چیزی پرسیدم، بجای اینکه بگه نمیدونم، راهنمایی اشتباه کرد و این موضوع باعث شد که یه ربع زیر آفتاب 36 درجه راه برم!!

خلاصه اینکه اصلا از بیرون رفتن و تو خیابون چرخیدن متنفر شده ام و ترجیح میدم که همین کنج اتاقم بشینم و مدام به صفحه لپ تاپم خیره بشم.

بعدازظهر دخترخاله ام پیشنهاد داد که با هم بریم یه پاساژ رو در یکی از مناطق شلوغ شهر ببینیم که من جوابم منفی بود و خونه موندن رو ترجیح دادم. یعنی اصلا حوصله خیابون گردی و دیدن مغازه ها رو نداشتم. البته شاید هم بخاطر این باشه که هدفی برای خرید نداشتم و برای همین حس خرید رفتن نبود  (این رو باید اضافه کنم که اگر هم هدفی برای خرید داشته باشم، ترجیح میدم تنهایی برم و سرعتی همه مغازه ها رو ببینم و سریع بدون فوت وقت بخرم و دوباره برگردم خونه!).

خلاصه اینکه همین قدر میدونم که خیلی گوشه گیر شده ام

بگذریم....

یک تحقیقی رو انجام دادم که دارم جمعش میکنم؛ تازه الان متوجه شدم که چقدر این کار میتونه وسعت پیدا کنه و ارزشمند بشه. الان دارم با خودم فکر میکنم که چرا این موضوع از همون اول که تحقیق رو شروع کردم به ذهنم نرسید که اینقدر دوباره کاری نشه؟!

و امروز یه دوست عزیز یه سری مطالبی رو به من گفت که واقعا راهگشا هستن و امیدم رو تقویت کرد. خدا خیرش بده و انشاالله خودش خوشبخت و عاقبت بخیر باشه.

و یه خبر دیگه اینکه به نظر میرسه در مورد یک کار پژوهشی مشترک دوباره کسی سرم رو کلاه گذاشته (هنوز مطمئن نیستم اما حس خوبی نسبت به این موضوع ندارم). این دومین مرتبه است که به همین شکل سرم کلاه میره، بار اولش حدود 6 سال قبل در دوران ارشد بود. اون دفعه وقتی متوجه موضوع شدم، تا سه روز فقط گریه میکردم البته بعدا اون فرد معذرت خواهی کرد و کلی عذر و بهانه بابت کارش جور کرد و حتی الان با هم ارتباط کاری داریم اما در نهایت ته دلم هنوز اون موضوع وجود داره و فراموشش نکردم. یادم میاد که درست چند وقت بعد از اون موضوع، خدا یه کاری برام کرد که خودم هم باورم نمیشد و فکر میکنم اون لطف خدا، جبران رفتار صادقانه ام در اون ماجرا بود. این مرتبه قضیه مثل دفعه قبل هست با این تفاوت که دیگه گریه نمیکنم؛ با ایمان به خدا صبر میکنم تا خدا خودش دوباره نتیجه رفتار صادقانه ام رو بهم بده. خدایا شنیدی؟! منتظر لطف و نشونه تو می مونم!

پ.ن. تمرین روزانه سنتورم رو هم پیگیری میکنم (البته امروز وقت نکردم). روی یک قطعه گیر کرده ام و جلو نمیرم. یعنی موقع اتصال میزان ها به همدیگه، کل آهنگ رو قاطی میکنم. بعد از کلی تمرین از هر 5 بار دو بارش رو درست میزنم. این رو هم با تمرین و تکرار بیشتر میدونم که میشه درستش کرد.