حواشی ذهن من

بعضی وقتها ذهنم خیلی درگیر حواشی میشه؛ حواشی این روزهای ذهن من عبارتند از:

1- بحث قیمت خودرو در کشورمون و تفاوت چند برابری قیمت ماشین های خارجی در ایران و کشورهای دیگه؛ اینکه مردم مون با سرانه درآمد خیلی خیلی پایین تر، برای سوار شدن یک ماشین خارجی (حتی معمولی) چندین برابر نرخ اون ماشین تازه به قیمت دلار آزاد رو پرداخت میکنن. اینکه طبق اعلام سایت های خبری، تو جنگ تحمیلی 213 هزار نفر شهید شدن و از سال 82 تا 89 بخاطر تصادفات رانندگی 243 هزار نفر تو کشورمون از بین رفتن (در مورد تصادفات مطمئنا فرهنگ رانندگی مون دخیل هست اما همتون خوب میدونید که فرق چپ کردن یک ماشین خارجی با ماشین داخلی چیه؛ اگر هم نمیدونید ماجرای چپ شدن ماشین علی دایی رو جستجو کنید تا مطمئن بشید که استحکام بدنه ماشین نقش به سزایی در سالم موندن راننده داشته). 

2- داغ شدن دوباره مباحث مربوط به امر به معروف اجباری!! و توقیف ماشین های دارای سرنشینان بدحجاب و .... هنوز نتونستم روی نقشه جهان کشوری رو پیدا کنم که اینقدر قوانین محدود کننده بر روی جامعه زنان گذاشته باشه و اون کشور جزو کشورهای پیشرفته باشه. خودمونی بگم با اینکه من از لحاظ مذهبی قید و بندهای خودم رو دارم، اما متنفرم از اجبار!! حالا این اجبار یه وقتی میتونه روی من باشه، یه وقتی هم روی هموطنم! در هر صورت از اجبار متنفرم!!

دو موضوع بالا مهمترین مسائلی هستن که ذهن من رو این روزها مشغول کردن؛ بهشون فکر میکنم اما در عین حال تلاش میکنم تا خودم رو با موضوعات دیگه سرگرم کنم و در نهایت به این فکر کنم که چجوری خودم رو میتونم شاد و سرزنده نگه دارم. واقعیتش برای این مورد آخر هم جوابی پیدا نکرده ام و تنها راه رو فعلا صبر میدونم.

پ.ن 1. شاید قبلا گفته باشم که وقتی  وارد سال چهارم دکتری که شدم، با استاد راهنمام خیلی مشکل داشتم و زمانی که در تیررس اون قرار میگرفتم، تکه ای بهم مینداخت که تا اعماق وجودم رو میسوزوند و من هم هیچی بهش نمیگفتم و یادمه که بخاطر همون تکه هاش خیلی وقت ها از دانشکده تا خوابگاه رو با گریه طی کردم و شب های زیادی رو هم در خلوت خودم گریه کردم. اون روزها برای اینکه به خودم روحیه بدم، روی یک کاغذ با خط نسبت خوبی نوشته بودم: «اندکی صبر، سحــــر نزدیک است» و اون رو روی آینه اتاقم زده  بودم. هر روز صبح که از خواب بیدار میشدم، وقتی میخواستم موهام رو شونه کنم، اون نوشته می اومد جلوی چشمم و به خدا میگفتم باشه خداجون، باز هم صبر میکنم. نتیجه اون صبر رو هم همون فرصت مطالعاتیم میدونم که از همه نظر فوق العاده بود. الان هم فکر کنم باید دوباره اون جمله رو برای خودم بنویسم و یه جایی در جلوی دیدم بزنم.

پ. ن 2. شاید باورش براتون سخت باشه اما وقتی «پ. ن 1» رو مینوشتم، اشکهام جاری شدن؛ یادآوری اون روزها برام واقعا دردناکه، امیدوارم یادم بمونه که هیچوقت دل کسی رو اینجوری نشکَنم که تا دو سال بعدش هم طرف هنوز یادش باشه!