طلب صبر

امروز 8 ساعت کلاس داشتم؛ تمام مدت ایستاده بودم، حرف میزدم و روی تخته می نوشتم و پاک میکردم.

بسیار خسته کننده بود و خسته کنندگیش زمانی بدتر میشد که دانشجوها هم رفتار ناهنجاری داشتن.

متاسفانه در یکی از کلاسهام، دو سه نفری هستن که رفتار مناسبی ندارن و کنترل کلاس با وجود اونها مقداری سخت هست چون اونها دنبال دست گرفتن کنترل کلاس هستن. واقعا نمیدونم فلسفه این دانشگاه های خرده ریز با دانشجوهای تنبل و بیسواد و بی انگیزه چیه؟

چند وقت پیش از یکی از همکاران شنیدم که این دانشجوها حتی هنوز نمی فهمند که اگر صفر در چیزی ضرب بشه، نتیجه صفر میشه؛ اولش باورم نشد اما امروز خودم این موضوع رو تجربه کردم!!

یه نفر دیگه هم که رشته ش ریاضی بود می گفت اینها حتی مفهوم اعداد کسری رو بلد نیستن! چون دید تعجب کردم، بهم گفت خودت امتحان شون کن و ببین!

اینجوری که حس میکنم، جای یه دوربین سر کلاس هامون خالی هست تا فیلمی مشابه اون مسابقه معلومات عمومی نوید کاردان ضبط بشه و موجبات شعف و شادی افراد جامعه رو در پی داشته باشه.

خلاصه تصور کنید 8 ساعت با افرادی به این ضعیفی درس داشته باشید و بخواید بهشون چیزی یاد بدید!! کل انرژی و انگیزه آدم برای تدریس از بین میره. همین مسائل من رو روز به روز از امر تدریس دلزده میکنه،

بهرحال، فعلا یک ترم با این دانشجوهای ... سر و کار دارم؛ از خدا برای خودم طلب صبر میکنم!