یقین پیدا کردم...

ما متولدین دهه شصت هممون یه جورایی طعم تلخ محرومیت و تعداد بیش از اندازه مون رو در جامعه چشیدیم؛ از میزهای سه نفره و کلاس های 40 نفری در مدارس گرفته تا مشکلات مون برای قبولی در دانشگاه، بعد هم استخدام و این روزها هم اشتغال و ازدواج!

حتی تعداد زیادمون از چشم آمریکایی ها خارج نموند بطوری که یکی از دوستانم در آمریکا می گفت که یه روز یکی از بچه ها ازش در مورد تعداد زیاد ایرانی های همسن و سال خودش سوال کرده بود و اون هم نشسته بود ماجرای دهه شصتی های ایران رو و سیاست های جایگزینی جمعیت در زمان جنگ رو برای اون فرد تشریح کرده بود.

جوک های زیادی هم در این زمینه در فضای مجازی وجود داره که این موضوع رو به طنز بیان میکنه. شاید این عبارت رو هم شنیده باشید که میگه «ما دهه شصتی ها به دریا هم پا بذاریم، دریا خشک میشه» که گویای چالش های زیادی هست که باهاش روبرو هستیم. حالا این موضوع رو نه فقط در کشور خودمون بلکه در آمریکا هم دارم می بینم. از شانس و اقبال خوبی که ما دهه شصتی ها داریم، مجلس آمریکا داره نوع ویزای ایرانی-آمریکایی رو عوض میکنه و این موضوع در آستا نه تصویب نهایی است. بر اساس آنچه که در این قانون آمده، دیگر پاسپورت آمریکایی افراد ایرانی-آمریکایی به اندازه قبل معتبر نیست. همونطور که می دونید پاسپورت آمریکایی از جهت عدم نیاز به ویزا برای مسافرت به کشورهای اروپایی جزو معتبرترین پاسپورت هاست و البته این ارتباط با کشورهای اروپایی دوطرفه است. حالا در یک برنامه ای که بین آمریکا و اروپا در حال شکل گیری هست، میخوان اجازه سفر بدون ویزا رو به ایرانی ها (البته کشورهای عراق و سوریه هم هستن) ندَن و افرادی هم که به این کشورها سفر کردن دوباره بفرستن تو صف گرفتن ویزای آمریکا. خلاصه اعتبار سابق پاسپورت آمریکایی دیگه برای ایرانی ها وجود نداره.

از قضا تصویب این قانون مصادف شده با کوچ تعداد خیلی زیادی از هموطنان دهه شصتی مون!!! حالا هی پدر و مادرها بگن که دهه شصتی ها بدشانس و بداقبال نیستن!! مشکل ما اینه که با این حجم مشکلات نه کشور خودمون ما رو میخواد و نه کشورهای دیگه سرریزمون رو میخوان!! دیگه دارم یقین پیدا میکنم که نسل بداقبالی هستیم...

پ.ن 1. برای مطالعه درباره این قانون به اینجا برید.

پ.ن 2. گویا هنوز شانسی برای جلوگیری از تصویب این قانون در مجلس سنا هست (با گذاشتن petition) اما با این حال در مرحله اول با تعداد رای بالایی تصویب شده است.

پ.ن 3. نکته جالب در مورد مجلس آمریکا این هست که هر اتفاقی میفته، از مردم میخوان که با نماینده شون تماس بگیرن (تلفنی یا ایمیلی) و نظر خودشون رو بگن! به نظر میرسه که مفهوم نمایندگی باز هم در اونجا متفاوت از ایران هست: اونا نماینده نظرات مردم هستن و نه عقل کل و قیّم مردم!!

بعدانوشت. از دیشب افتادم رو دور پیچوندن کارهای جانبی اطرافیانم!! بخشی از یکی از پروژه های ددلاین دار رو به مسئول پروژه ایمیل زدم و گفتم که فلان بخش رو نمیتونم انجام بدم چون اطلاعاتم زیاد نیست و در این مدت کوتاه از پسِ اون برنمیام. اون هم گفت مشکلی نیست و خودش اون بخش رو به عهده میگیره! (از هیچی بهتره) امروز هم از صبح دوباره داده های پروژه دکتر م رو بالا و پایین کردم و متوجه شدم که دیتاهاشون خیلی مشکلات داره و با اون وضعیت نتیجه خوبی نمیشه ازشون گرفت. ازشون خواستم که مشکلات رو برطرف کنن. مشکل من با این پروژه اینه که اینا فعلا به من میگن تو فقط دیتاها رو بررسی کن اما بعدش مطمئنا خودم باید تحلیل شون هم بکنم (چون اونا از روشهای ما که سر در نمیارن) بعدش هم باید بخش methods و results رو هم خودم بنویسم!! یعنی این قصه سر دراز داره!!